ఏ కాలమైనా అంతే
సాహితీమిత్రులారా!
సంవాదరూపంలోని ఈ శ్లోకం చూడండి.
ఇందులో కవి సమకాలీన దుస్థితిని తెలుపుతున్నాడు.
కస్త్వం భో:? కవిరస్మి, కాప్యభినవాసూక్తి:? సఖే పఠ్యతాం
త్యక్తా కావ్యకథైవ సంప్రతి మయా, కస్మాదిదం కథ్యతే
యస్సమ్య గ్వివినక్తి దోష గుణయో: పాఠం స్వయం సత్కవి:
పో2స్మిన్భావుక ఏవ నాస్త్యథ భవే ద్దైవాన్న నిర్మత్సర:
ప్రశ్న - ఓయి నీవెవరవు?
జవాబు- నేను కవిని
ప్ర. - మిత్రమా! ఏదో ఒక కొత్త కవిత విన్పించు
జ. - నేనిప్పుడు కవిత్వం రాయడమే మానుకున్నాను.
ప్ర. - ఎందువలన
జ. - కవిత్వంలోని తప్పొప్పులను చక్కగా విమర్శించే వాడు గాని,
బాగా అర్థం చేసుకొని సారాన్ని తెలుసుకొనేవాడుగాని
లేనప్పుడు కవిత్వం రాసి లాభమేమి? భావుకుడేలేడు.
ఒక వేళ ఉన్నా వాడు అసూయాద్వేషాలకు అతీతుడు కాడు.
పై సంవాదం వల్ల తెలిసేదేమిటంటే సరైన విమర్శకుడు
లేకపోతే కవిత విలువ గుర్తింపబడదని కవి ఆవేదన చెందాడు.
No comments:
Post a Comment